Het huidige lineaire productiemodel vereist enorme hoeveelheden nieuwe grondstoffen én creëert heel veel e-waste. De korte levensduur van ICT-apparaten verhoogt de problematiek nog. Grote fabrikanten maken producten die snel verouderen (soms spreekt men van ‘geplande veroudering’), snel stuk gaan en moeilijk te repareren zijn. Vele toestellen worden dichtgeplakt met lijm waardoor ook de recyclage ervan ernstig bemoeilijkt wordt. Er zijn daarnaast heel weinig toestellen die modulair opgebouwd zijn. De constante updates van toestellen en software stimuleert snelle vervanging van toestellen. De mark van refurbished toestellen of tweedehandstoestellen is nog klein (maar groeiend).

Volgens het World Economic Forum is e-waste nu de snelst groeiende afvalstroom ter wereld, met 48,5 miljoen ton in 2018. Als we verder doen zoals vandaag, zal er in 2050 120 miljoen ton e-waste geproduceerd worden…  Alleen al Europa en de VS dragen bij aan bijna de helft van de totale jaarlijkse productie van de wereldwijde e-waste. In 2015 werd wereldwijd 20% en in België 49% van het e-afval ingezameld en gerecycleerd.

Slechts 20% van alle e-waste wordt formeel gerecycled. Ondanks het toenemende aantal landen dat wetgeving opstelt rond e-waste, houden 41 landen nog steeds geen officiële statistieken over e-waste bij. Dit betekent dat de overige 80% van het e-afval  op illegale stortplaatsen terechtkomt in Ghana, China, India of Nigeria, wat ernstige milieu- en gezondheidsrisico’s met zich meebrengt. De electronica wordt vaak verbrand om metalen vrij te krijgen. Mensen, vaak ook kinderen, worden bij dit werk blootgesteld aan giftige dampen en stoffen.