ICT heeft onze professionele werkelijkheid onmiskenbaar veranderd. De technologieën evolueren razendsnel en bieden telkens weer nieuwe mogelijkheden. Maar achter deze innovatieve technologie schuilen toeleveringsketens en productieprocessen die uiterst problematisch zijn. Bij de toeleveringsketen van één elektronisch apparaat zijn honderden toeleveranciers betrokken, in een web dat de wereld doorkruist. De weg van grondstof tot het eindproduct is een uiterst lange en complexe weg. De ontgonnen ertsen voor ICT komen via verschillende tussenpersonen, bij smelterijen en zo tot bij de assemblagefabrieken, om uiteindelijk in de winkel te belanden.

In de ketens doen zich vele mensenrechtenschendingen voor. Zowel bij het ontginnen van de nodige metalen voor de maken van de ICT-hardware,  als bij de assemblage in fabrieken van de componenten en toestellen.  Ook op milieuvlak is de tol zwaar. Mijnbouw brengt onomkeerbare schade toe aan ecosystemen en veel van deze fabrieken draaien op vervuilende fossiele brandstoffen en gebruiken gevaarlijke chemische producten. Hoe ‘dieper’ in de keten, hoe meer risico op ernstige inbreuken, waaronder zelfs moderne vormen van slavernij.

ICT-hardware wordt tevens zo ontworpen dat producten snel defect raken, geüpdatet moeten worden en nauwelijks herstelbaar zijn. Dit productiemodel overschrijdt de grenzen van onze planeet. Jaarlijks worden enorme hoeveelheden e-waste gecreëerd. Deze verborgen werkelijkheid staat in schril contrast met het vooruitdenkend, milieubewust beeld dat de meeste IT-bedrijven uitdragen.

Er is een groot gebrek aan transparantie in de keten. Het feit dat de meeste elektronicamerken geen eigenaar zijn van de faciliteiten die hun apparaten maken, ontslaat de merken echter niet van hun verantwoordelijkheid voor de milieu-en sociale gevolgen van de toeleveringsketen. De meeste grote ICT-bedrijven publiceren weinig informatie over hun leveranciers en houden hun milieueffecten en de arbeidsomstandigheden in fabrieken verborgen. De meeste audits zijn niet onafhankelijk en zeer beperkt qua reikwijdte. Grotere transparantie lijkt echter cruciaal om mensenrechtenschendingen te bannen en de ecologische impact te verminderen.